Noble truths of suffereing

‘Varkkadam’ a situation often mentioned in Sangam literature is a persistent drought season for more than a year. In Varkkadam situations, the king summons civilians to emigrate his country because small kingdoms are not sustainable for such a long droughts and the king would prefer to wear the embarrassment of announcing ‘Varkkadam’ rather than letting civilian starve and die. There will always be an opportunities of life for people who emigrate to neighbouring and distant states in India. Because of weather pattern dissimilar to the geographies of India, there has never been a situation of drought all over Indian subcontinent.

During the series of drought in British Raj, the reason for famine deaths was not that weather was bad all over India but the intentions of rulers and policy was bad, thus it was a human induced famine. At those times our situation of health and economy was far lower than any poorest country of resent history. So we really have no equivalent to give an example. The life expectancy of ‘19 years’ during the zenith of British Raj would give a clue about our pathetic situation. India was not only dealing with economic drain but was also struggling with ‘epidemic drench’, the only surplus import of colonial rule. Cholera, Plague, Spanish Flu, Measles one after another, diseases have been arriving in Indian shores and eating out lives. The poor Indians left to fight epidemic diseases with superstitious beliefs alone.

After Independence the pseudo-socialist policies did bring improvement in condition but it was far away from what can be called as ‘development’. In 1991 when this country was in the brink of third stage of socialism, the Indian government faced balance of payments crisis with a soaring debt level and an alarming decrease of forex reserves. Fortunately, we had an intellectual Narasimha Rao as Prime Minister and an economist Manmohan Singh as Finance Minister to save this country from default. Literally the gold reserves had to be transferred to IMF as collateral security to obtain an emergency loan. The liberalisation policies were so inevitable to a situation that the opposition parties had to accede to it and Vajpayee government had to continue the plan set by his congress predecessor.

The situation now is very different, Coronavirus has forced a complete lockdown on India in an unprecedented manner. By far the lockdown in India is the harshest in the world. The economic impact being directly proportional to the degree of shutdown and thus should be the economical and stimulus package. However in reality the support and stimulus package announced by Indian government is so far lowest to GDP ratio, if we minus the credit assurances from the package of Modi, it is barely 0.9% of GDP that goes as fiscal stimulus or direct benefit to the public. Announcements by Nirmal Sitaraman is not only disappointing to the common public but also to the Industrialists as they are expecting lowest demand for non-essential products once the lockdown is over. It has been more than two months since the lockdown started and every time when PM and FM appear on television are bringing us advise and disappointment.

Narendra Modi is not facing ‘Varkkadam’ like weather that ancient kings had to face with the embarrassment; neither Modi is in the situation of Narashima Rao to fly off the gold reserves to foreign banks to secure a loan. We now have a normal weather with enough water for harvest this year, have abundant Forex and Gold reserves that is one of top ten in the world and our granaries are literally overflowing thanks to those ‘wise’ predecessors. Why is the government hesitating to provide financial relief to the section of society impacted most? What steps government would have taken to prevent migrant crisis? How does the future look like? The Corona situation clearly exposes following facts about India: unimpressive economic stimulus package, insufficient public health care system, incoordination of national and state institutions and last of all an unrepresented working class in a democracy.

Interpreting the economic package exposes the underpinning principle of central government, which is anti-socialism. Narendra Modi government is following capitalism and privatisation policies with a marginal exception of socialist policies in direct transfer of benefits. While hard-core capitalists like Trump and Johnson are now silently adopting socialist measures to protect their people’s income during this difficult time, is there a valid gain in defending anti-socialism for country like India, which has largest economic inequalities? The package, while allowing credit to different scale of industries and business fails to address the core problems on the ground. First, for the organised sector employees, only solution provided is through EPF. This government is making provisions to withdraw employee’s own saving of personal emergency/retirement and is naming it as relief? Organised sector employee in this country is always living with a big threat of job loss and the threat is now more than ever; the government had offered only word of advice to industries to keep employees.  Second, for the unorganised sector workers, all the government has given is just a hope that indirect stimulus credit given to industries and vendors will keep money circulated to their hands. While there is a prevailing question about how many industries or vendors are ready to adventure new credits from banks, the number of workers ‘might’ benefited from this measure are just limited to essential sectors like retail and SME manufacturers. Third, millions of workers are not part of organised sector and neither are of working in essential sectors. Artisans, weavers, crafters, people who are reliant on service industries, like transport, tourism and festivals are desperately looking for some income. For them the hard part is only about to arrive as there is not going to be demand for their work and their service even after the lockdown lifted completely, owing to the social distance rules and people restricting their spending to essential commodities for coming months. What kind of remedy do they have from this package? What is more pathetic is when asked about them; Nirmala Sitharaman said the government has no database of them.

Even before the pandemic, the Indian Public Health system was in ICU already. Over the decades, health investment by Indian government is lowest in the world in health expenditure to GDP ratio. Large part of population forced to tolerate unhygienic, substandard treatment from public hospitals whereas rest of the population is resorting to private health care putting their household income to strain. While it is true that the treatment of Covid-19 is not charged, it is high time the country should consider changing the course of our health system. It is shocking to see that even such a lethal epidemic has not changed the heart of central government to increase the health investment. While the Ayushman Bharath scheme is trying to bring a sizable population under Insurance coverage, there is no better time to stress the importance of public health institutions than this pandemic era. Public health system is in forefront of fighting such epidemic now and will be in future too. Our strength in public health system are our doctors, human resource and network. We have built them through our prolonged learnings from past epidemic experience like Cholera, Leprosy, POLIO, AIDS etc. However, we are lacking behind in structural and financial resources. The package from Finance Minister is having an eye washing statements for improvement of Health system in the country. Hope for change in near future diminished.

It is a very good sign that PM is discussing with CMs during different stages of lockdown; however, that synergy did not pass down to length and breadth of the bureaucracy. There is nothing negative about different states following their own suitable model; but we do need to mention that crack was clearly visible in transport, migration management and in medical research institutions. ICMR, NIV, Ayush Ministry, NDMA were all working hard but were they working coherently? The chaos around migrant (mis)management is very evident of disowning responsibility and blame game of different institutions. The bureaucracy burden we have built over time is biting our ability to act swiftly despite of having all the resources. To unite multiple medical institutions and to streamline response, it is time to consider reinstating the Indian Medical Service (IMS) and to set high procedure and standards for not just COVID but for all type of treatments and disasters.

Repeatedly Modi and Mrs Sitaraman are offering sympathy, empathy and their heart to migrant workers. What we are expecting from them is solution. Railway is running train for migrants without food and water despite of the fact that there is not a single canteen open en route. Government responds critics saying their preference is life survival during pandemic. Survival without dignity is not a life. Albeit that the government claim of survival is fast fading away when we count number of life lost so far in migration. How did we arrive to such a desperate situation? How did the millions of labours and migrants lost voice and representation in the power corridor? Many of the migrants are from hard-core right wing support belt and presumably, many would have supported politicians of religious identity too. What did they get in return? In a secular constitution, is there anything the government can favour for religious blocks? In USA and in UK the working class organised themselves as political group and later evolved to become Democrat and Labour parties respectively. In India, working group is losing their political ground every day. Vote bank politics is vital and inevitable in a democracy; however, it should be on the lines of socio-economic differences rather than religious identity.

Prime Minister is responsible to prevent citizens from sufferings. Considering the destructions of demonetisation and Lockdown, it looks the contrary is true. Every time the government is asking people to bear the sufferings of ill implemented policies. In return, all it has to offer to people is advice. We do not have to handover those who lost jobs with thousands of dollars like the western countries does. However, why is our government feeling comfortable with just free dry rations? Nationalism is not one-way beneficial route wherein the authority reaps the benefit by evoking it. It is two way, the country and the government should share the burden of people in difficult times. Last week, Attorney General of this government argued in apex court that people of this country should give regards and loyalty to the government for what it has done so far. Let the Attorney General say this on face of a migrant who walked hundreds of miles barefoot, a labour who lost her job and an artist who is unsure of his next meal, let his concise realise the moment of truth.

-Prakash

Freedom from Aadhar

In  Jeyamohan’s non-fictitious short story ‘Ulagam Yavaiyum’, the author will be encountering Garry Davis on the foot hills of Ooty, a world renowned peace activists and founder of the ‘One World’ concept which was an unprecedented noble dream to create a border-less world . Garry, a former US Airforce pilot, who got dissipated and deprived after piloting in a series of bombings on civilian sites during Second World War  renounced his US citizen ship and declared himself a “citizen of the border less world”. He advocated world federalism and created his own ‘World Passport’ to travel around the world and was imprisoned in each countries he did visit for not having a recognized travel document. After spending four long years of solitary confinement in South African jail in 1954, he was given an option to be trans located to the country of his wish and the country he had chosen was India. He would himself be giving reasons to Jeyamohan for choosing India saying that this is probably the only true free country.

Starting from Sadhus, Sanyasis, Bikkus, Sufis, monks, nomads, travelers, backpackers, pilgrims and hippies this land is filled with people who are in constant swing of measuring the length and breath of this country of unparalleled diversity. They are not bound to any rules, apparently there were far minimum watchtowers in whole of ancient Indian than a small island state such as Srilanka. At one point this patrol-less condition of this land become a vulnerable point and become safe heaven for   invaders,thugs and thieves  was a different story.  Nevertheless the religious philosophy, great literature,  noble idea, medicinal and other scientific field expertise were all mere exchanges that had happened during the pilgrimage of wise people traveled through the difficult geographical terrains and harsh weather condition  of this country . I could image what we would have lost today have we had thousands of kingdoms of this land had restricted the travel on the ground of authority and citizenship. Had the Indian kings held such authority? In rarity yes and in general no. This is one of the most visible differences of western and  Indian kingship where in India the power of King is neither absolute nor  a divine right as western kings enjoyed it. The principle of eminent domain and the restriction on mobility of public were very rarely exercised by Indian kings on exceptional cases that too with the approval of civilian groups. In fact they are considered as the harshest punishment a King can pronounce in India. The reason we find that the idea of India as a nation is stronger and older in domains of spiritualism, culture and economy than the domains of polity is because of this freedom persisted in this country.

The British, being an European imperialist during the time they arrived in India were the ones who widely introduced the principle of eminent domain and restrictions on the mobility of public in different ways. The ‘Doctrine of Lapse ‘ is the best example that the British had strong belief in eminent domain and they used that principle as an opportunity to expand their rule over the geography of India. Further restrictions on mobility was implemented to take control of internal commercial activities in Indian subcontinent and to restrict the natural flow of goods and ideas, something that had never happened in the history of India. Measures of British Raj like ‘the great salt hedge’ and higher tariffs on local trading of goods were achieved by restricting the mobility of the general public. Such measures become root cause for capital drain and artificial famines in British Raj.

The founding fathers of this country had a great vision of establishing a liberal democracy and their vision was materialized in the Indian constitution after sustaining one the largest constitutional debate this world had ever witnessed. The original constitution of independent India emphasized the right of  mobility and abolished the factors of eminent domain through the fundamental rights. However over the period in post-independence era, there have been a number of attempt to dilute the features of constitution that guarantees liberty of life, mobility and ownership of property, especially during the time when  democratic rulers tried to establish an anarchic order.  If there was not a strong and esteem supreme court to guard the rights in this country, we the Indian citizens would now only have a defenseless subservient document as constitution.

Despite of having a  progressive  constitution, the Aadhar had managed to find loopholes of the parliamentary system and came into existence as a threat to the very objectives of  Part III. The parallels for the argument by the present government in favor of Aadhar in supreme court that the privacy is not a priority of poor man can only be seen in the argument of attorney general in favor of emergency  that the right to live is suppressed during the emergency. There has been a lot of unanswered questions about the authority, accountability and security surrounding the Aadhar. The designers of the system were planning for a social security number but ended up in delivering a public surveillance system. There has been a list of benefits acclaimed by the government which I would not deny on that grounds. Whatever may be the public benefit of Aadhar, they are all just add-on services for a product developed  for  different purpose.

There is a school of thought that surveillance adds strength to the National Security. Yes that is true but its morality depends on who and what are all being observed. Aadhar as digital surveillance is so powerful that the transmitter is integrated to the subjects and it follows the subjects all the time. Unless we are able to remove our facial features, iris and fingerprint, we cannot escape from this monitoring net. This is a kind of surveillance system that even an authoritarian state had not dared to attempt so far. The ignorance and subsidiary benefit of this scheme are keeping the general population unopposed to this system. The government has strategically mandated the Aadhar for various services.  In a country where diverse social-economic hierarchy is widely existing, the bottom line of the society will be selectively penalized for failing to meet mandate and  people living   under the poverty edge are falling first in the trap to become the victims of privacy breech and identity theft. We have already started seeing cases reported out in the light. We are  fast approaching an age where privacy is becoming luxury and right to be forgotten  is becoming almost impossible to achieve. Unfortunately Aadhar is an accelerator in this transient loop of digital black-hole.

Setting aside all the arguments about merit and security aspects of Aadhar, when we are weighting this scheme on the ethical and philosophical ground, I wonder where we will be placing this in the grand narrative of India. On one side there we have a school of philosophy  that  advocates to liberate the soul from all types of duality and affinity and on the other side we have a different school of religion that prescribes to human to be a part of the natural nexus. In both the cases the economy and the state are certainly having less role or having no part to play. If the global village is a dream to be achieved in near future and if the dream comes true without the lead of India it would be just an arid village.  We are silently watching  an ancient free-world  turning to become the first surveillance state of this world. The hymns of Navukkarasar “Namarkum Kudiyallom; Namanai anjom” is vibrating in my mind all the day but the fact that hurting me is  both Navukkarasar and Garry Davis would not be seeing their same ideal India if they return.

-Prakash

Jallikattu and Public Policy

For the Himalayan task of mapping the Indian subcontinent the first time in 1802, Lambton chose the sun pouring, coin grayish coromandal Marina beach of Madras as the sea-level and began possibly one of the greatest surveying task on the earth. This may or may not be incidental that India was measured from Marina. However the spot for 8th January protest of Jallikattu was not mere coincidental, since there cannot be a better limelight location in this state capital. The straight road named after Kamaraj  whose legacy now lives only on name boards divided the power seat of the state St.George fort on the west and the public seat of sun fried sands of marina on the east. The pro-Jallikattu protest of 8th January has soon become a distant past as this state was dragged into obnoxious limbo of ‘Breaking News’. Everyone was interested on impact of protest during the zenith of it, but not after that. Democracy is noetic and sluggish, it requires cognizance  and patience for results. Since we lack both, almost none of us paid attention to the two and half hour debate of Rajya Sabha on the resolution proposed by the ‘private member bill crusader’ ‘Tiruchi’ Siva MP. The resolution is not a landsliding change however an another step towards influencing the public policy and a link in the chain of Jallikattu protest event. Certainly the Jallikattu protest is a case to understand the  ‘public policy’ which is the foundation for any democracy and so the protest requires tomographic analysis.

It is no surprise that such a strong protest based on cultural and ethnic identity had happened in TamilNadu. In fact many compared the protest with Anti-Hindi imposition agitations of 1962. One not having sufficient understanding can easily turn down calling both movements as pro-ethnic, anti-national movements. But such movements are imperative and a part of nation building, it has not just benefited the pioneer state TamilNadu but all other states and federalism as a whole. The ground for Jallikattu protest was not laid instantly, it was laid even before the Independence in the name of Dravidian Movement. A strong identity and a definition was created for Tamils just as the right wing groups are trying to appropriate the India as a country of mono cultural society. The reason being the protesters were youngsters was because of the cognitivity of Dravidian  ideology. The first (for many until their lifetime, the ‘only’) ideology that any student in TamilNadu experience is the Dravidian ideology which has stagnated over decades and lacks any attempt of revivalism. The ‘Dravidian movement’,what was an intellectual movement once,has become hypocritical now. So it would not take much time to convince a young blood in this social media age that promotes comment as fact and opinion as evidence with the ignition of “Tamil culture in danger” slogan.The identity for ‘Tamils’ created by Dravidian movement is so rigid that any attempt of argumentation is disallowed and replied with alienating the arguer. This could be witnessed in the way some anti-jallikattu activists were handled in the state.  Even after decades  it is not ready to review and widen it’s spectrum to know that the Tamil ‘culture’ is a variant organ receiving the same blood stream as any other Indian state does. Anyway this has not altered psycho of Tamils from being accommodating to other state people  in contradictory with the popular opinion from north. The political dogma of a region can never be an ascertaining factor for framing characteristic stereotypes of the society.

In our case of Jallikattu, all Indian regions  are united by the prominent position it gives to the bull but varies only by the way of celebration as ‘Bull surfing’ in Kerala, ‘Kambala’ in Karnataka, ‘Pola’ in Maharastra, ‘Gohri’ in Gujarat ‘Bilwara’ in Rajastan as ‘Jallikattu’ is in TamilNadu. All these sports are celebrated during harvest festival which is known by the name ‘Pongal’ in TamilNadu. Here people perceived the ban on Jallikattu as a direct attack on Tamil identity and hidden from the truth that the ban had also stopped Kambala and Pola. The combo of urban elitism, ‘Goh Rakshak’ and animal rights had called the Jallikattu as ‘barbaric’ had aggravated the emotions of people and made the protest more popular because there will be more haters for ‘Cultural Lesson’ than buyers. But all this to happen there required a basic and classic factor  of any political movement, a ‘power vacuum’ which was created by demise of Miss J.Jayalalitha and the supplementary factor being the free data service of Jio. If any one of the factors was not available the protest would have not spread like a forest fire.

Political opportunists did find the emotionally bursting mass of youngsters were ripe and ready to be harvested. The most advantageous group among the opportunists were the elements of pan-Tamil Nationalists from unknown location but using social media as a medium to influence Indian Tamils and fringe anti-Indian groups who can easily par an alliance with the former one. As they entered the ground the tones of protest was diverted, and they tried to hijack the protest for their dire goals. However their attempt was failed because of their misinterpretation of TamilNadu youngster’s Dravidian affection as Indian enmity. And the reason I repeatedly view the Jallikattu protest from a nationalist(a nationalism without prefix) goggle is to point out the negligence of Dravidian sympathizers  and protest participants about the  national conscious the protest has built. The debate in Rajya Shaba on ‘Tiruchi’ Siva’s resolution is an evidence for that. In short, the resolution aims to exempt the bull  from the Prevention of Cruelty Act 1960 and extending central governments support to all the aspects of cultural sports such as Jallikattu starting from preserving native breed and up to organic farming. It was no surprise that debate participants belong to different parties and states spoke of Jallikattu protest with high esteem and could correlate it’s aspirations with their own on reviewing similar cultural practices of their region.

Non-violent elements present in the protest attracted the people and gave chance to the observers to hear the arguments. A tireless ground research done by Jallikattu  patrons and wide participated public debates made the protest to stay strong and deliver results.It is unique to India but not a miracle that the ban which was perceived  as a cultural attack and an anti-Tamil conspiracy by the participants in contrast with the observer received the protest as an identity agitation and regionalism could influence conscience for public policy of the nation. A protest ignited by an ideology which was not coherent with the nationalism, challenging the rigidity and appropriation of written law, opposing the rights (animal rights in this case) group activism had successfully delivered a national public policy which can influence various departments such as agriculture, environment and culture. The protest can also be opined by some as a mob mobilization against the progressive humanitarian movement of the society, considering the fact that the number of human life the sport is costing. That definitely is the other side and the potential influencer of future policy thus it should be allowed to speak loud. Democracy do allow to make mistake and let the time be our judge.

There is a common notion that the public policy is government policy which is totally wrong. In an ideal situation no government want to induce any pro-public policy. It simply wants to maintain status quo on existing policy. Public policies are always induced by the faceless general public. A society with free and healthy conversation on an universal opinion alone can inspire the policy domain which is originally very much a states right. The reason for failure of many movements is lacking of any of these conditions. A public opinion will not be immediately given ascent by the state but through prolonged emphasis by public. If the cause is ethical, motive is true and the movement is descent, the mass voice can find it’s position. All the fundamental rights we have carved in our constitution today would have passed this transient state and attained the state of canon today.The public policy is an intermediate state between public opinion and a law just like the Kamaraj Road was transient between the lucid protesters and a rigid powerful state during the Marina protest.

-Prakash

சிதம்பர ரகசியம்

‘ரகசியம்’ என்ற சொல்லுக்கு மறைக்கப்பட்ட என்ற வெளிப்பொருள் இருந்தாலும், ‘உட்பொருள்’ என்ற பொருளும் உண்டு. சரி எந்த பொருளை எடுத்துக்கொண்டாலும், ‘ரகசியம்’ என்றால் வெளிப்படுத்தக் கூடியது அல்லவே?? பின் எதற்கு இது  கசியப்பட்டது? எல்லோர்க்கும் தெரிந்தால் எப்படி ரகசியம் ஆகும்? இது பற்றி நாம் இறுதியில் காண்போம்.

ஆகாசத்தின் ரகசியத்தை நடராஜர் கோவிலில் பொதிந்து வைத்ததே ஒரு நுட்பமான கோர்வை தான். நடராஜரின் அமைப்பே பிரபஞ்சத்தின் சுழற்சி முறையை கூற வல்லது. அவரின் ஒரு கையில் இருக்கும் உடுக்கை பிறப்பையும், இன்னொருகையில் இருக்கும் நெருப்பு பிரபஞ்ச அழிவையும் குறிக்கும். சரி ரகசியத்திற்கு வருவோம். சிதம்பரம் கோவிலில் ரகசியமாவது; நடராஜர் பின் இருக்கும் நீலத் திரையும், ரகசிய அறையும் தான். மிகவும் அபூர்வமான சிவசக்தி சக்கரம் இந்த நீலத் திரையால் மறைக்கப்பட்டிருக்கும். ரகசிய அறையில் ஒன்றுமே கிடையாது. மை பூசப்பட்ட இருட்டான அறை. இந்த அறை பிரபஞ்சத்தின் வெறுமை நிலை (vacuum space). இந்த வெறுமை நிலை விழிப்படைந்து (self-realisation), காலத்தை(Time) உணருகின்றது! பின் வெறுமையின்மையும் (matter), சக்தியும் (energy ) சேர்ந்து படைப்பை தொடங்குகிறது. இது சிவசக்தி சக்கரத்தால் குறிக்கப் படுகிறது. ஒன்று(வெறுமை) இரண்டாக பிரிந்த பின் இரண்டு தானே இருக்க வேண்டும்? ஆனால் இங்கு மூன்று உள்ளதே? அது எப்படி? காலத்தை ஒரேஓட்டமாக பார்க்கும் போது இரண்டு இருப்பது தான் தெரியும். ஆனால் பிரியும் முன் இருந்த நிலையில் ஒன்றும், பிரிந்த பின் நிலையில் இரண்டும் ஆக மொத்தம் மூன்றும் உள்ளது என்பதுதான் உண்மை.

நன்றாக பாருங்கள். இந்து தர்மத்தை பொறுத்த வரையில், கடவுள் எல்லாவற்றையும் படைத்தார் என்பது விட கடவுள் எல்லா படைப்பும் ஆனார் என்றே நம்புகிறது. அதன் வழியே நாமும் கடவுள் எல்லாவற்றிலும் இருக்கிறார் என்று நம்புகிறோம். கடவுள்(மகாதேவம்) என்ற ஒன்று சிவமாகவும் சக்தியாகவும் பிரிந்து, பின் படைப்பு பொருளாக மாறி விட்டதால், நாம் கடவுளை காண முடிவதில்லை. அந்த ஆதி என்பது திரிந்து விட்டதாக தான் நாம் உணருகிறோம். ஆனால், அது வெறும் மாயை தான். பிரபஞ்ச தோற்றத்திற்கு முன் கடவுள், அதற்கு பின் கடவுள் என்ற பிரிபடும் நிலை நமக்கு புரியவில்லை. அதை புரிந்து கொள்ள விடாமல் காலம் மாயை செய்கிறது. அந்த மாயையை குறிப்பது தான் நீலத் திரை. இதை பொருளியல் முறையில் சொல்ல வேண்டுமானால், பிரபஞ்சத்தின் வெறுமை நிலையை நம்மால் கற்பனை செய்ய முடியுமா? எப்படி செய்வீர்கள், வெறும் இருட்டாகவா? ஆனால் அதுவும் ஒரு நிலை தானே ? வெறுமை இல்லையே ?  எப்பொழுது நாம் மாயையிலிருந்து மீண்டு, தூய வெறுமை தரிசிக்கிரோமோ, அன்று பிரபஞ்ச ரகசியங்கள் வெளிப்பட துவங்கும். வெறுமை எப்படி எல்லாவற்றையும் உருவாக்கி, காலத்திற்கு கூட அழிவு விளைவிக்கிறது என்பதை அறிவதே சிதம்பர ரகசியம்!

ஆனால் அதை எப்படி அறிவது என்பது தான் கேள்வி. இந்த பிரபஞ்சத்தில், நாம் ஒரு ரகசியத்தை (இந்த இடத்தில் ‘Mystery’ என்கிற பொருளில் கொள்க) எடுத்து அதற்கு விடை காணும் போது, இன்னும் சில ரகசியங்கள் வெளிப்படுகின்றன!!(answer to  one mystery unravels questions on few more mysteries). பிரபஞ்சத்தின் பிறப்பு , இறப்பு மற்றும் இயக்கம் ஆகியவைகளின்   பொருள் காண்பது தான் இந்திய ஞான தரிசனங்களின் நோக்கம். சாங்கியம் , பூர்வ மீமாம்சம், உத்ர  மீமாம்சம், நியாயம் , வைசேசிகம், யோகம்  இவை ஆறும் ஹிந்து மத தரிசனங்கள். ‘சார்வகம்’ என்ற தரிசனம் நாஸ்திக தரிசனம். ‘நாஸ்திக’ என்றதும் கருப்பு சட்டைகாரர்களுக்கு மிகவும் தெரிந்த தரிசனம் என்று என்ன வேண்டாம். அரைகுறை நாஸ்திகர், அரசியலுக்காக நாஸ்திகம் பேசுவோர், வெறும் அறிவுஜீவிகள் போல படம் காட்டுவோர் இதை எல்லாம் படித்து விட்டு பேசுவோர் அல்ல. இந்த தரிசனங்கள் எல்லாம் பிரபஞ்ச இயக்கம் குறித்து பற்பல கோணங்களில் அலசுபவை. வேதங்கள், வேதாந்தங்கள், உபநிசதங்கள், சாஸ்திரங்கள் போன்றவை அதற்கு உதவிபுரிகின்றன.  நான் ஆரம்பத்தில் கேட்ட கேள்விக்கு பதில் இதுதான். ஆகாச ரகசியத்தை நாம் இன்னொருவர் கூறுவதை கொண்டு மட்டுமே முழுமையா அறிந்தது விடுவது இயலாதது. ரகசியத்தை ஒவ்வொரு படைப்பிலும் வைத்திருக்கிறான் இறைவன். “அண்டத்தில் உள்ளது பிண்டத்திலும் உண்டு” என்று ஒரு தமிழ் பழமொழி. இந்த தரிசனங்கள், தகவல்கள், அறிவியல் சூத்திரங்கள், விஞ்ஞானிகளின்  விளக்கங்கள் இவை எல்லாம் தளமாக அமைத்துக் கொண்டு, பிரபஞ்ச ரகசியத்தை வெளியில் அல்ல, உள்ளில் இருந்து தேடவேண்டும். உள்ளே மண்டையில் ஒன்றுமே இல்லையே என்று என்ன வேண்டாம்; ஒன்றுமே இல்லாத பிரபஞ்சத்திலிருந்து தான் எல்லாமே பிறந்தன!!!

– பிரகாஷ் ருத்ரன்

காம தகனம்

                                                                                                                                காம தகனம்

தமிழ் நாடு மாநிலத்தின் கலாசார தலைநகராக விளங்குவது, கும்பகோணம். கும்பகோணத்தில் நடக்கும் திருவிழாக்கள் அனைத்தும் அதன் அடையாளங்களாகும், கொசுக்களையும் சேர்த்துதான். அது மாசி மாதத்தில் நடைபெறும் வசந்த கால விழா. அந்த விழா என் பாட்டி வீட்டிற்கு  மிக அருகில் நடைபெறும். அதற்காக எனக்கு வரும் அழைப்பே ரம்யமானது. என் பாட்டியின் உத்தரவின் பெயரில், வீட்டின் மூத்த பெயரன் என் அண்ணன் சீனிவாசன் என்னை அழைத்துசெல்ல வருவான். சீனிவாசனுக்கு இது சற்று கடினமான வேலைதான். அவன் இதேபோன்று பல பேரை  அழைக்க வேண்டும். ஏனெனில் என்னையும் சேர்த்து என் பாட்டிக்கு பதினாறு பெயரன், பெயர்திகள். யாருடைய வாழ்த்தோ, பலித்துவிட்டது! என் அம்மா வழக்கமான அறிவுரைகளை அடுக்கிய  பின் என்னை அண்ணனோடு  அனுப்பி வைப்பார்கள். அந்த துருபிடித்த மிதிவண்ட்டியில் செல்லும்போதும் எனக்கு ராஜா  போன்றதொரு எண்ணம். நாம் பின்னே உட்கார்ந்து, முன்னே ஒருவர் வண்டி ஓட்ட யாருக்கும் ஏற்படக்கூடிய எண்ணம் தான் அது.

பதின்மூன்று நாள் விழா அது. முதல் நாள் ஒரு முதிர்ந்த பப்பாளி மரக்கிளையினை காமனாக பாவித்து, முச்செந்தியில் நட்டு வைப்பார்கள். காமனுக்கும் பப்பளிக்கும் என்ன சம்பந்தம் என்பது எனக்கு  இன்னமும் புரியவில்லைதான். தெருவில் உள்ள பொட்டி, பொடிசுகள் எல்லாம் சேர்ந்து, வீடு வீடாக சென்று, காமன் இருக்கான? காமன் இருக்கான? என்று கேட்போம். அதற்க்கு “உங்கள் வீட்டில் பப்பாளி மரம் இருக்கா ?” என்பது பொருள் என்றலும், நான் சற்று வளர்ந்த பின் தான் தெரிந்தது, அது எவ்வளவு அபத்தமான கேள்வி என்று. கிளையை நட்டு, அதற்க்கு வேலி  இடுவதுடன் குழந்தைகள் கடமை முடிந்தது. பின் பெரியவர்கள் பணியை துவங்க வேடியதுதான். அந்த விழா பொதுவாக சைவ தொண்டர்கள் கொண்டாடிகின்ற விழா. அன்றிலிருந்து, பத்து நாட்கள் அந்த காம மரத்திற்கு பூசையும், படையலும் நடைபெறும். இரவு ஏழு மணிக்கு மேல் தான் பூசை தொடங்கும் என்பதால் பள்ளிக்கூட தொல்லையெல்லாம் இல்லை. முச்சந்தியில் தான் பூசை என்பதால் அதற்கான ஆயத்தங்கள் செவ்வனே செய்ய வேண்டும். சிவனடியார்களும், குழந்தைகளும் சேர்ந்து, தெருவை சுத்தம் செய்வது, தோரணம் கட்டுவது, பூசை சாமான்களை சேர்ப்பது என்று பணிகளை பகிர்ந்து செய்வதுண்டு. பூசை நேரம் நெருங்க, கூட்டமும் சேர்ந்து விடும். பூசையின் நிறைவில் சுண்டலும், அவல் பொறியும் தரப்படுவது கூட காரணமாக இருக்கலாம். பலர் தங்களால் இயன்ற உபயங்கள்  தருவதுண்டு. என்னால் ஆனா உபயம் சுண்டலும், அவல் பொறியும் அல்ல, அதை வைத்துக் கொடுக்க நோட்டு புஸ்தக பேப்பர்! ஆம், பக்தி என்று வந்துவிட்டால் நான் இந்த வருசத்து நோட்டு புஸ்தகமா என்று கூட பார்ப்பதில்லை, உடனே கிழித்து விடுவேன்.

பத்து நாள் பூசையின் முத்தாய்ப்பாக அமைவதே, ஒவ்வொரு நாளும் பூசையின் போது வாசிக்கப்படும், சிவபெருமானின் காம தகன திருவிளையாடல் நாடகம் தான். அதை வாசிப்பதற்கே எங்கள் பகுதியில் ஒருவர் இருந்தார். தினமும்  சில பத்திகளை வசிக்க வேண்டும். நான் அவர் ‘absent ‘ ஆகா வேண்டும் என்று வேண்டிக்கொள்வேன். காரணம் சுண்டல் சீக்கிரம் கிடைக்கும் என்பதல்ல, பாடல் வாசிக்கும் வாய்ப்பு எனக்கு கிடைக்கும் என்பதால். ஆம், அவர் இல்லாத போது புராணம் வாசிக்க இரண்டு குழந்தைகளை தயார் செய்திருந்தார். அதில் அடியேனும் ஒருவன். அது ஒரு பழைய புத்தகம். அந்த புத்தகத்தைக் கையாள்வதற்கே எங்களுக்கு தனி பயிற்சி கொடுக்கப் பட்டது. நைந்து கிழிந்த புத்தகம். பாடல்கள்  வசன நடையில் இருக்கும். ஒவ்வொரு பாடலையும், அதற்குரிய ஏற்ற இறக்கத்துடம், சத்தமாக வாசிக்க வேண்டும். இலையேல் பெரியவர்கள் குறை பட்டுக்கொள்வார்கள்.

பாடல்களுக்கு நடுவே ‘ஆரோஹரா ‘ போடுவதற்கு தனி கூட்டம்!! இப்படியாக,பத்துநாட்கள் நடைபெறும் விழா. இறுதி நாளில், நடைபெறுவதுதான் காம தகன நிகழ்வு. அன்று பாடலில், காமன் ஈசன் மேல் மலர் கணை விடுவதும், அது தொடர்ந்து ஈசனுக்கு ஏற்பட்ட சினமும் இடம்பெறும். நாடகம் அதன் உச்சத்தை அடைந்து, சிவனாக வேடம் தரித்த அடியார் காமனை அதாவது, அந்த மரத்தை எரித்து விடுவார். பின்னர் ரதியின் ஒப்பாரிப் பாடல். அப்படி ஒரு ஒப்பாரி எங்கும் ஒலிதிருக்காதது. அந்த ஒப்பாரியில் மனிதன் பூமியில் அனுபவிக்கும் சுக போகங்கள், ஆதிக்கு  எதிராக செய்யும் வினைகள் யாவும் கரைந்தோடும். அது ஒட்டு மொத்த மானுட குலத்திற்கு வைக்கப்பட்ட ஒப்பாரியோ என்று கூட தோன்றும்!!! எல்லாம் முடிந்து ரதி தன் சவுரி முடியை அவிழ்த பின் தான் ரதி வேடம் இட்டது ஆண் என்பது தெரியும்!!

பதின்மூன்றாவது நாளில், இறைவன் காமனை உயிர்பிக்கும் நிகழ்வும், மன்மதன் திருமண விழாவும் நாடகமாக்கப்படும். திருமண விழாவின் மிகுந்த எதிர்பார்ப்பே, கோணங்கி,சோணங்கி சேஷ்டைகள் தான்!! பல பேருக்கு கோணங்கிகள் யார் என்று தெரியாது. பண்டைய மரபில் நகைச்சுவையாளர்கள். இன்னும் சுத்த தமிழில் சொல்ல வேண்டும் என்றால் காமெடியர்கள்!!! எதேச்சையாக என் அண்ணன் ஜனார்தனன் அந்த வருடத்தில் கோணங்கி யாக, அவன் செய்த சேஷ்டைகள் மிகுந்த வரவேற்பு எய்தி, அவனை எல்லோரும் கோணங்கி என்றே அழைக்கலாயினர். ஆனால் அவன் வேஷம் தரிக்காமல் வீட்டில் செய்த சேஷ்டைகள் மிக மிக சுவாரஸ்யமானது என்பது வெளியில் பலருக்கும் தெரியாது!!

எதற்கு இந்த விழா?? வெறும் சுண்டல் தின்பதற்கும், கேளிக்குமா?? இதில் பொருலேதும் இல்லையா?? அந்த பொருள்/தரிசனம் அந்த பிராயத்திலேயே கிடைத்து விடுவதில்லை. தவமிருத்த சிவனை ஏன்  காமன் கலைக்க வேண்டும்? கருணா மூர்த்தியான கடவுள் ஏன் காமனை எரிக்க வேண்டும்? தவம் என்று தனியே ஒரு செயல் உள்ளதாக தெரியவில்லை!! நம் அன்றாட செய்யும்  வினைகளின் நேர்த்தியும் உயர்ந்த பயனும் தான் அது!! ஆனால் தவத்திநிடையே இச்சைகளும், இன்ன பிற போகங்களும் நம் புலன்களை கலைப்பதுண்டு!! இந்த தொந்தரவை எப்படி எதிர்கொள்ளவேண்டும் எனும் பாடம் தான் இந்த காம தகனம்!!

ஈசன் எப்படி எந்த சமரசமும் இன்றி, மலர்கணை பட்ட மாத்திரத்தில் காமனை எரித்தாரோ, அதே போன்று நம் இச்சைகளை இல்லாமல் ஆக்க வேண்டும்! இல்லாமல் ஆக்குவது என்றால்நம் உள்ளிலிருந்து இல்லாமல் ஆக்குவது. அது எப்படி ? இச்சைகளை வெறுக்க வேண்டும். முழுமையாக வெறுக்க வேண்டும்.அது கடினம் தான், ஆனால் குறைந்த பட்சம் அடுத்தவர் முன் அதை வெறுப்பது போலாவது நடிக்க வேண்டும்!! நம் அன்றாட வாழ்வில் ஒரு உதாரணம் உண்டு. உங்களுக்கு ஒரு இனிப்பு பண்டம் மேல் கொள்ளை பிரியம் என்று வைதுக்கொள்வோம் , அந்த பண்டம் உண்பதை நீங்கள் முழுமையாக நிறுத்த நினைத்தால், முதலில் உங்கள் குடும்பத்தார், நண்பர்கள் இடையே அதை வெறுப்பது போல் நடியுங்கள். அதை நான் உண்பதே இல்லை என்று பொய் சத்தியமாவது செயுங்கள்! சில காலம் வரை பிறருக்காக அதை வெறுத்த நீங்கள், ஒரு கட்டத்தில் உண்மையாகவே அந்த பண்டத்தை வெறுத்து உண்பதை நிறுத்துவீர்கள்!! இந்த உதாரணம் எல்லா வகையான இச்சைகளுக்கும் பொருந்தும். இதை நான் என் சொந்த அனுபவத்திலும் உணர்ந்துள்ளேன்.

நான் சில மாதங்களுக்கு முன்னால் என் குழந்தை பருவ நினைவுகள் வந்த போது, மீண்டும் அந்த காம தகன விழாவை காண எண்ணினேன். என் பாட்டியிடம் அதை பற்றி கேட்ட போது, அந்த விழா நடத்த ஆளில்லாமல் நின்று விட்டது என்றார்!!! இப்படி பொருள் நிறைந்த விழாக்கள் நின்று விட்டதே என்று வருந்தினேன். நம் சந்ததியினர் இதன் வாசம் கூட தெரியாமல் கணினியில் ‘virthual Life’ விளயாடிக்கொண்டிருக்கிரார்களே!! வருந்தி என்ன பயன், அந்த விழாவை  எடுத்து நடத்த வேண்டிய பொறுப்பில் இருப்பவன் இன்று கணிணியில்  கதை  தட்டிக்கொண்டிருக்கிறான்!!!

– பிரகாஷ் ருத்ரன்

Never Die Before You Do

Good morning Readers. Have you ever thought what is an Inspiration? Inspire to Get Inspired? How can one inspire others? well, here is a story which can lead us in the way of finding the answers.

There was a boy running in search of his father. The road was not laid with concrete or tar; it was full of bush and scrub. He turned right to see the evening sunshine covering up the Cauvery river with its carmine flashes. He started running in parallel with the river. At one point he noticed that the gloss of the river was getting deeper and deeper. Suddenly it struck him that it was not sunshine but sanguine. His heart beat increased. He continued running and reached the point where the river diverged. From the peak point of that valley, he saw the battlefield where Pallavas and Cholas were fighting each other.

Like a deer entering the territory of lion, he entered the battle field. In the midst of fallen elephants and butchered horses, his eyes were searching for his father. At that second a soldier runs fast towards a tent in the corner of the field. The boy was so curious and followed that man. Boy peeked into the tent and looked inside. His father was sitting atop of the majestic throne. His father was none other than the King of Chola kingdom.

The soldier saluted the king and started to speak.　

Sol: “God is not with us today! We have lost 2/3^rd of our soldiers in this cruel war”.

King: “Do we still own an Elephant, Soldier?”

Sol: “Yes, We do, but they are all dead”.

King: “Can you at least get me a horse?”

Sol: “Sorry! Lord, I will, if I get a new one”.

King: “Do we at least have few soldiers alive? Or are you going to say, ‘They are yet to be born’?”

Sol: “Yes, we have Lord and all of their lives are yours including mine”.

King: “Then Rise and send me 100 brave men.”　

The little boy is so interested to know next move of his father.

“Saviors of this kingdom, the day to determine our destiny has come. Lend your shoulders so that I can make my vehicle. Arrange in two rows. The first pair of soldier is going to carry me and we are all targeting to reach our enemy king. Once the first pair is wounded or dead, the next pair will bear me. Either we will fight and capture Tanjore today or we will just die in this same ground. We do or die”.

Soldiers were carrying their king and running to the core of the battle field. King started to revolve the swords he is holding so fast. It butchered elephants, horses, soldiers and everything that come across. Not even wind would escape without mark. The whole battlefield shocked, stunned, shivered on looking at the fierce of the king. Even the enemies of Cholas astonished on looking at an eighty year old king who has lost his leg and half of his sight is fighting so fast. King Vijayalaya chola smashed down his enemies and acquired the rule of Tanjore. And he established the Chola Empire which is one of most successful empire in history of India.He set forth the perfect example of “Do or die”.

The boy felt proud of his father. Still he ran. He ran so fast that he could even transit the Time.

He reached a time where it appeared to be strange. There were finely elevated structures everywhere. Peace persisted yet people are unrest. The little boy diverted by people crossing over with the slogan “Do or Die! Do or Die!”. They were all in praise for a man. The boy wanted to know who that man is. Within few minutes a group of army person proved into the crowd and started assaulting the people. The boy was shocked to see that people are not even defending themselves. There was resistance but it was passive. He was looking at the non-violent war that he had never seen before.

“Blood is thicker than water” is the saying and so the boy felt. His sub-conscious mind was telling him search his father in that crowd. He turned to the direction where everyone else were looking. In an undecorated stage his father was  sitting. Not on the golden thrown this time but on the woolen mat. He recognized that bald-headed gentleman as avatar of his father. This is time he is not carrying sword but carrying spinning wheel. Everyone in the crowd is cheering when the Father said  to the people, “We shall either free India or die in the attempt! Do or Die!”. For the first time the boy watched a man winning a war without sword and blood. A war, to make a nation free.

His search for his ideal father is never-ending. He kept on looking for potential leaders. When that boy was roaming around the street, he found another kid. That kid was so energetic. He distributed newspapers in the early morning. After that he worked in a factory and then attended the school. He attended the school not to learn but to eat at least once a day. Again continued his work in a store. At late night he buys few idlies and reaches to feed his younger brothers. It seemed that the little kid had lost his father. For being an eldest child, his shoulders were loaded with responsibilities.

The boy observed; that hard-working kid grows up and gets married. He was king of no kingdom but a good head of family and leader of none other than himself. As an average Indian he is committed to give best education to his only son and wants his son to be in a good position. Relatives and friends laughed at his abilities. They advised him not to waste his limited income on spending his child’s education. He rejected and revolted them by saying, “the only purpose of my life is to provide my son good education, I do or die”.

God may neglect our offering but God could never neglect our hard work. His family economy kept growing as his son was. He was crossing all the barriers to come across his dream. One day all his dreams for his son will be true. The same relatives and friends who jeered at him are praising now. His duties came to an end but not his work He is still working and proving that he is an inspiring father not just to that watching boy but also to his son. That ideal father is none other than My Father.

Are you so curious to know who that boy is? The boy who went in search of his father the boy who went in search of his leader.. Well! He is just sitting on your chair. It is ‘you’! It is you who are observing leaders of all ages. It is you who are astonished by potential of our forefathers. But are you aware that there is a boy from the next generation is always looking for such leaders, among this group? Chola identified his strength in muscle; Gandhi identified his strength in principle; and my father identified his strength in hard work. Did We Identify? Let us end the time of being a boy and let’s just start to become a Moral Leader who will be an inspiration to the coming next generation. I am not going to end up saying  ‘Do or Die’, but  “Never die before you do”.

ஈழமும் காவிரியும் பாகம் – 2

கிராம சபை கூட்ட மண்டபம், உத்திரமேரூர்

தமிழ்நாட்டின் வரலாற்றைப் புரட்டும் பொது ஒரு செய்தி நன்கு விளங்கும். அது, தமிழனை கெடுக்க தமிழனால் மட்டும் தான் முடியும். அதற்க்கு பல உதாரணங்கள் இருந்தாலும், சிங்களவரோடு பாண்டியனுடைய உறவைக்  கூறலாம். பத்தாம் நூற்றாண்டின் தொடக்கத்தில் தமிழ் நாட்டின் ஒவ்வொரு பகுதியாக சோழர் வசம் வீழ்ந்தது. இதை தடுக்க நினைத்த பாண்டியன் பக்கத்து தீவின் சிங்கள மன்னர்களோடு கூட்டு சேர்ந்தான். பாண்டியன் சிங்களவர்க்கு பெண் கொடுத்து உறவாக்கிக்கொண்டான். பராந்தக சோழர் காலத்தில், பாண்டியன் ஆட்சி தமிழ்நாட்டின் பெரும் பகுதியில் இருந்து வீழ்த்தப்படுகிறது. தன்னுடைய துன்பக்காலத்தில் சிங்களவர் உதவுவர் என்று பாண்டியன் காத்துக்கிடந்த நேரத்தில், கடல் தாண்டி சென்று, சிங்களவரையும் சேர்த்து அழித்தார் பராந்தக சோழர். பொதுவாக அரச வம்சங்களில் சில கரை படிந்த சம்பவங்கள் நிகழ்வதுண்டு . ஆயினும் அத்தகைய விரும்பத்தகாத சம்பவங்கள் தமிழ் வம்சங்கலான  சோழ, சேர, பாண்டிய மற்றும் பல்லவ வம்சங்களில் காண்பது அரிதுதான். அனால் சிங்கள வம்சத்தவரின் வரலாற்று நூலான ‘மகாவம்சம்’ என்னும் நூலைப் படித்தாலே, சிங்களவரின் லட்சணம் தெரிந்துவிடும். அத்தகைய சிங்களவனுக்கு பாண்டியன் பெண் கொடுத்து உறவாக்கிகொண்டதை பராந்தக சோழர் வெறுத்தார் என்றே தோன்றுகிறது. இந்த பராந்தக சோழர் வேறு யாரும் அல்ல, ‘தில்லயம்பலத்துக்கு பொன் வேய்ந்த வீர பரந்தகேசன்’ என்று குறிப்பு கூறப்படும் சோழர் திலகம் தான். கிராம சபைகளில்  சுயாதீன உள்ளாட்சி முறைகளை(local self – governing) வகுத்துக் கொடுத்ததும் அவரே.

பராந்தக  சோழர் ஆட்சி காலத்தில் தான் கிராம பஞ்சாயத்துகளுக்கு தேர்தல் முறை அறிமுகம் செய்யப்பட்டது . 1100 ஆண்டுகளுக்கு முன்பு வகுக்கப்பட்ட தேர்தல் விதிகள், தற்கால தேர்தல் விதிகளை விட நேர்த்தியாக வகுகக்கப்பட்டவை. கீழுள்ள விதிகளை படித்து நீங்களே தெரிந்துகொள்ளுங்கள்.

* வேட்ட்பாளர் 35 வயதிலிருந்து, 70 வயதுக்குள் தான் இருக்க வேண்டும்.

* வேட்பாளர் குறைந்த பட்ச கல்வித்தகுதி பெற்றிருக்க வேண்டும்.

* வேட்பாளர் தமது அசையும், அசையா சொத்து கணக்குகளை கிராம சபையில் சமர்பிக்க வேண்டும்.

* வேட்பாளர் மேற்சொல்லப்பட்ட சொல்துகளுக்கு  தகுந்த திரை (வரி ) சமர்பிதிருக்க வேண்டும்.

* வேட்பாளர் மட்டும்மல்ல, அவர் குடும்பம், அவருக்கு பெண் கொடுத்தோர் குடும்பம், அவர் வீட்டில் பெண் எடுத்தோர் குடும்பம், ஏனைய  சொந்தங்கள்  ஆகிய அனைவரும் குற்றப் பின்னணி இல்லாமல் இருந்தால் தான் தேர்தலில் போட்டியிட முடியும்.

இவையெல்லாம் மிகைப் படுத்தப்பட்ட தகவல்கள் அல்ல. உத்திரமேரூர், வெங்கடேசப்பெருமாள் கோவிலில், 1100 ஆண்டுகளுக்கு முன்பு வரையப்பட்ட கல்வெட்டுத் தகவல்கள். இதே போன்ற தகவல்கள் தஞ்சாவூர், காஞ்சிபுரம், திருவாரூர் ஆகிய மாவட்ட கல்வெட்டுகளிலும் காணப்படுகின்றன. மேற்சொன்ன விதிகளை, இன்றைய மாண்புமிகு சட்டமன்ற, பாராளுமன்ற உறுப்பினர்களுக்கு பொருத்திப் பார்த்தல், நம் சட்டமன்றம் , பாராளுமன்றம் ஆகியவை வெறிச்சோடி விடும் என்பதை நான் சொல்லி உங்களுக்கு தெரிய வேண்டியதில்லை. சரி, இன்றைக்கும் தான் கிராம பஞ்சாயத்து முறை நம் நாட்டில் உள்ளது. அவற்றிக்கும், சோழர் கால கிராம பஞ்சாயத்து முறைக்கும் என்ன வேற்றுமை என்று பார்போம். இக்கால பஞ்சாயத்து முறை, நம் இந்திய அரசியல் அமைப்பு சட்டத்தால் அங்கீகரிக்கப்பட்ட அமைப்பு கிடையாது. மேலும்  இவை தன் எல்லா தேவைகளுக்கும் மத்திய அரசையோ, மாநில அரசையோ தான் எதிர் பார்த்து இருக்கிறது. மேலும் அரசியல் தலையீடுகளினால், அதிகாரமற்ற, ஓர் அலங்கார அமைப்பாகத்தான் நம் உள்ளாட்சி அமைப்புகள் உள்ளன. அனால் சோழர் கால கிராம பஞ்சாயத்துகள் , அரசியல் சட்டத்தால் அங்கீகரிக்கப்பட்டவை. சுய ஆதீன முறைமை உடையவை. அதாவது, மன்னர் கூட கிராம பஞ்சயத்துகளின் முடிவில், உரிமையில் தலையிட முடியாது. மேலும் பஞ்சாயத்துகளுக்கு ஐந்து விதமான வரிகளை நிர்ணயித்து வசூலிக்கும் உரிமை கொடுக்கப்பட்டிருந்தது.

பொதுப்பணி குழு, பஞ்சம் மற்றும் பேரிடர் நிவாரண குழு, தங்கம் மற்றும் சொத்து மதிப்பு நிர்ணய குழு, நீதி வழங்கும் குழு என்று துணை அமைப்புகள் ஒவ்வொரு, கிராம பஞ்சயத்து அமைப்பிற்கும் ஏற்படுத்தி, உண்மையான குடி ஆட்சியை ஸ்தாபித்த பெருமை மாமன்னர் பராந்தக சோழர் அவர்களையே சாரும்.

இவையெல்லாம் முற்காலத்தில் உலகின் வேறு எந்த  மூலையிலாவது நடந்ததாக நீங்கள் படித்ததுண்டா? பிறகு ஏன் இந்த மாதிரி தகவல்கள் எல்லாம் வெளி வருவதில்லை அல்லது வந்தாலும் அதை  யாரும் கண்டுகொள்வதில்லை? ஏனென்றல் நாம் பல நூறு வருடம் அந்நிய கொடுங்கோலர்களால் ஆளப்பட்டதன் விளைவு, நம் அடிமை புத்தி நம்மை விட்டு அகல வில்லை. எதுவுமே வெளிநாட்டில் இருந்து வந்தால் தான் சிறப்பு என எண்ணி , இன்னும்  ஐரோப்பாவின் பெருமை பேசிக்கொண்டிருக்கிறோம். அமலா பாலின் அடுத்த படம் என்ன என்பதை அறியவும் , IPL சூதாட்டம்  காணவும் தினமும் மூன்று மணி நேரம் செலவழிக்கும் தமிழன், இது போன்ற தகவல்களை பார்க்க அரை மணி நேரம் கூட  செலவிடுவதில்லை. சரி இதனால் என்ன பயன் என்று நீங்கள் கேட்கலாம். இது வெறும் பழம் பெருமை பேச மட்டும் சொல்லப்பட்ட தகவல்கள் இல்லை. இன்றைய தேதியில் நாம் விரும்பும் மாற்றத்தை கொண்டு வர உதவும் தகவல்கள். உதாரணமாக ஒன்று சொல்கிறேன். மகாத்மா காந்தி அவர்கள், நம் நாடு சுதந்திரம் அடைந்த பொழுது, இந்தியாவில் அதிகாரங்கள் பரவலாக்கப் பட வேண்டும், தேசத்தின் நிர்ணய சக்தியாக கிராமங்கள் இருந்தால், நம் நாடு உண்மையான வளர்ச்சியை சீக்கிரம் அடையும் என்றார். மகாத்மா குறிப்பிட்டுக் சொன்னது இந்த சோழர் கால கிராம சபை போன்ற அமைப்புகள் தான். அனால் சுயநலக்காரர்களால் சூழப்பட்ட அரசியல் உலகம், அதிகாரத்தை மக்களுக்கு வழங்காமல் தானே வைத்துக்கொண்டு ஆட்டம் போடுகிறது. தங்கள் வரிப் பணம் எப்படியெல்லாம் செலவழிக்கப் படுகிறது போன்ற அடிப்படை தகவல்கள் கூட மக்களுக்கு தெரியப்படுத்தாத ஓர் அரசியல் கட்டமைப்பில் நாம் இன்று வாழ்ந்து வருகிறோம் என்பதுதான் வேதனையான உண்மை. மக்களின் அதிகாரத்தைக் கையில் எடுத்து லட்சம் கோடி என்று கொள்ளையடிக்கும் இந்த கமிசன் ‘ராஜா’ கள் எங்கே? வானாளவிய அதிகாரம் கையில் இருந்தபோதும், மக்களுக்கு பகிர்ந்தளித்த காவேரி ‘ராஜா’ கள் எங்கே?

Frog and Pond

Frog and Pond

 Do you know how friends will talk  to themselves? Here is the sample, “I know your frail point mad, and I will rip out your blood at any time”. Another friend replies, “I don’t wait until you kick my back, I will strike you down instantly with the gun you gave me before”. Then the first friend continues, “Loser!! I gave you the gun but not the bullets”. This is how the wrangle goes between Pakistan and USA. Even after they strike down each other, none of us should call them as enemies. They will continue their friendship, because they want to corrupt the after world too. Pakistan could beg to India rather than gaining from this friendship. On the other hand US could trust Russia instead of Pakistan. Even after everything happened, US hadn’t understood that ‘enemy as an enemy’ is far better than ‘traitor as a friend’.

Tension in relation between US and Pakistan is not a Tsunami but a monsoon. US Presidents could list out hundred reasons for the need of friendship between Pakistan. But I wonder why couldn’t they mention even single gain through that? How many incidents proved the disloyalty of Pakistan to US? Osama’s safe house is predominant among them. And the recent one is attack on US soldiers at Kabul.

If we look back the origin of US-Pak relationship, we could understand that this relation is not due to natural attraction but due to artificial cohesion. On the time of cold war, US believed that India is the strategic partner of USSR and so US treated India as a threat. On that time the conception “foe of a foe becomes a friend” did work out. On the other hand Pakistan expected a strong support from US to decline itself as a regional power. Thus these two algebraic equations led to a single solution called ‘US-Pak friendship’.

 

In the long list of inter-relational conflicts between US-Pak relation, latest addition is ‘Haqqani’. It is not for the first time allegations were made against Pakistan on its closer relation with terror groups. But the recent exposure of such unethical network of ISI is done by one of the top military Official of US. And strong voices have been rising in US senate house to review its relation and aid package to Pakistan which they are currently giving. The root of this problem is from Afghanistan. ‘Haqqani’ is a terrorist group which is operating in the Afghan soil   against the Western influence in the country. Haqqani is declared as responsible for recent attacks on US soldiers in Afghan soil. And US explored the aid of ISI to Haqqani network in Afghan. After this, everything was played  out of curtains.

But this time no one has expected that Pakistan will make comment like this. Really US didn’t expect that Pakistan will reflect its carelessness about break of relation with US. So far frog was enjoying the wealth of an age-old pond. And that frog has found out that water is drying in that pond. So the frog shifted its habitat, joined new pond with full of water. Later US understood that the new pond is China. Pakistan believes that strategic relation between China will give better result rather than aid package of US in its issues with India. Pakistan is committing the same mistake again. There is nothing wrong in gaining relation of a neighbor. But it is wrong when the intention of that relation is to strike down another neighbor. We have to wait and see how long this frog is going to stay in this new pond.

Ruled out Rules

Need Fast publicity? Fast..

Yes.. The title may sound funny. Yet, fast is one of the fast growing practices in the Indian nation. Let it be the adverbial form or the noun form it is gaining much popularity these days. Especially this article will emphasize on the fast of Sri. Anna Hazare and Sri Baba Ramdev. As always it’s our duty to analyze both sides of the coin. The Era Of Scams- Corruption and its effects both of the personalities strived hard to uproot an eveil named corruption. Let, it be the common wealth games or 2G spectrum. Everything has a scam associated with it. So, A Gandhian named Anna hazare followed every scam carefully and went on to follow the gandhian way of ahimsa and non violence and staged a protest. It was for a good cause. Let us agree to it. Yet, looking the other side of the coin very few know Anna Hazare before this for the achievements he did. He single-handedly improved a village and his role in the water shed program. Actually we people should have honored him before. Yet, the old man staged his protest for the JAN LOKPALL Bill in a way that he could. Undoubtedly he shook the arena of politics with his ahimsa. He didn’t get any recognition for his activities in right to information movement. His contribution stands up even when we exclude this fast. So, We can salute this Gandhian named Anna Hazare..

Ramdev’s Fast

The Ramdev’s fast on the other hand also stands for a good cause. Baba ramdev is not an ordinary man. He may be an expert in yoga; yet, he wishes to have some spotlight. Fighting against black money is a good cause; yet, the way he is doing needs some attention. Surprisingly Ramdev’s fast created so many problems. Even it made the police to use lathicharge and tear gas against ahimsa as said by Ramdev. Ramdev’s fast had some differences from Anna Hazare’s. Ramdev indirectly made this into a political war with the leading opposition party supporting this movement. The drama which are happening in our headquarter, could win best comedy movie of this year. A day before Baba Ramdev treated like some chief guest to our country with convoy. And high profile ministers were waiting outside the airport to meet him. And he had the unexpected schedule of 4 long hours with them. And the next day he grabbed and thrown out of Delhi by the same police who secured him yesterday. Doesn’t it sound bit funny? The comments passed by some congress people remember us dialogue of our TamilNadu Zero, sorry Hero Mr. Alagiri. I don’t know who listen him, yet congress spokesman Dig Vijay Singh continues his nutty speech. Is it ruled that protests were invented only for poor? Don’t they rich people have rights to rise against? Unless either Dig Vijay Singh has jealous about income of Ramdev or he wants some share in Ramdev’s property, his comments are irrelevant. Today ministers are saying that Ramdev is puppet of western enemies of India. Oh! God. Look!! What a surprise that ministers forgot these descriptions about Ramdev yesterday when they almost grabbed his feet?? Yet, Ramdev could not be blamed here. So, who is the faulted one???? But we cannot deny that some rules and procedures were not followed in Ramdev’s protest. But question on table is did government followed rules and regulations first??

The Government and its policies

The Government has done enough to take the blame in these issues. For example a government is one which is representing millions of people throughout the country. Thy cannot involve directly bargain with individual people in such affairs. Yet, the government has no other go too. Since the protestors demand the government’s action directly they tend to representatives to the protestors to break their fast. There should be some other way to manage this issue. If the governments keep on involving these issues; then there is no stable rule. Yet, In India we have a belief that catching a holy cow’s tail will take us to heaven. Hazare was the holy cow. We can guess easily who is trying to catch the tail of the cow. Government has handful of opportunities to prove its people that strong and positive actions were taken to deal with corruption and black money. But when at every time ministry gathers, they discuss lot about the way to crush agitations rather finding permanent solution to avoid such protests. If the congress running government still thinks that Indian people are mad donkeys and these rulers have a thought that they can ride as long as they want on mad donkeys, one day the same donkey will push them out of its shoulder like it happened in TamilNadu during last election.

JPC: The Joint Parliamentary(PAY) committee

A ship and its captain finally finds a light house in the midst of a storm; This is very true in case of the ruling party congress. The Strom which is being referred here is the very popular and ever popular scam which is the 2G scam. This 2G scam has attracted almost every possible attention towards it. The captain of the ship; the Prime minister tried every possible way to continue the voyage; which is leading the government; yet; the storm is so vigorous that even an experienced captain will have to find a possible place to be boarded. Now the light house which is visible to the captain is the JPC( Joint Parliamentary committee). Let us analyze a little bit about the JPC.

The Need of a JPC

Every issue needs a solution. Looking into the affairs of the parliament becomes the ultimate work of the ministry of parliamentary affairs. Investigating an issue which let the parliament remain deadlocked comes under the same ministry. Yet, the ruling party tried so many ways to avoid this JPC. Yet, when there is no other way to go; they ultimately agreed. This 2G scam has created so many speculations with the newly nominated telecom minister clearing the air stating that there wasn’t even a scam. On the other hand the CBI had arrested the former telecom minister; claiming that there is some scam. In Indian democracy, we people are just supposed to watch what is happening around us. This situation needs a sudden change.

THE JPC

The jpc has its work cut out; with the need to investigate 2g scam. Initially it was planned to have a 21 member JPC. Yet, it was a great surprise to see parties claiming a seat in JPC. So, now this JPC will consist of 30 members.

( All parties will get equal share of the amount.. :))

This is a country where MP’s raised their hands with bunch of currency notes after a vote of non confidence motion was passed in the parliament. At that time, the honourable speaker of the house asked for an immediate committee for enquiry. Yet, that issue was closed as it would be done in Indian democracy.

Lets keep our fingers crossed on this issue. Lets hope that the truth will come to light sooner. And also lets hope this JPC doesn’t become Joint PAY COMMITTEE.